Ik schrijf dit verhaal in de bus naar Pai . Wij zijn net ingestapt en hoorden dat deze busreis ongeveer 5 uur zal gaan duren. Het is een lokale lijndienst voor 2 euro per ticket.

Achterin de bus ligt allemaal post en pakketpost opgestapeld dat mee moet naar Pai.

Aan het plafond van de bus hangen 8 ventilatoren , een muziek box waar knetterharde Thaise muziek uitkomt, er hangt een vage diesellucht en de ramen kunnen niet dicht dus je waait uit je hemd. Af en toe voel ik iets langs mijn voeten bewegen, is het een plastik zakje dat over de vloer van de bus heen dwarrelt, of is het een muis? Ik kijk maar niet....

Op de bank voor Sacha zit een moeder met een paar maanden oude baby, het kind hangt over haar schouder en met een starende blik probeert de baby Sacha te hypnotiseren. Als dat na een tijdje niet lukt vallen de luikjes van de baby langzaam naar beneden en valt het kind zelf in een diepe slaap.

Het begint ook aardig frisjes te worden omdat de bus langzaam naar boven kruipt, hoger en hoger de wolken in. Het schrijven van dit stukje valt niet mee en dat is niet de snelheid van de bus maar het bochtenwerk en het super lage tempo. Wij verwachten dan ook elk moment dat wij moeten gaan helpen duwen. Nu snappen wij waarom de bus er zo lang over zal gaan doen voor het weinige aantal kilometers.

Sacha kan op zijn stoeltje zijn houding ff niet vinden. Alles is hier op kleine Aziatische mensen gebouwd. Ik zit hier prima.... Zijn benen steken uit over het gangpad en hij grijpt zich telkens vast aan zijn stoel bij elke bocht. Het zijn ruim 200 bochten hebben wij gehoord. Ik begin al lichtjes misselijk te worden maar dat komt door het typen...Je kan maar beter naar buiten kijken zegt men en dat ga ik nu maar doen. Terwijl de bus langzaam naar boven kruipt en de Thaise muziek gezellig in onze oren klinkt, omringt in een vage diesellucht op weg naar Pai, denk ik: wat is reizen toch heerlijk!

Maud

14:00 u aangekomen en een leuke bamboehut gevonden voor 2 overnachtingen...dan zien wij wel weer verder.